Naar buiten: Graag!

Zo dus!

In mijn tuintje is veel te ontdekken en het is ook prima om naar binnen te kijken, naar alles wat er is, vogels, insecten, spinnen, planten, muizen en zo. Ze voelen een beetje als “mijn” dieren. Of de dieren waaraan ik verbonden ben en zij misschien aan mij. Ze komen en gaan vrijwillig en ik ook. Dat is mooi. Dat voelt zo vrij en samen. De vogels zijn er veel, maar van vaste soorten. Mezen, pimpel en kool, een heggenmusje, mussen (gelukkig zijn ze er weer), Turkse tortels, houtduiven, kauwtjes. Ze vervullen me, gedeeltelijk.

Heidelibel

Zo graag zou ik weer struinen door de natuurgebieden in en om Den Bosch. Zo nu en dan op een hele goeie dag pak ik het boodschappenkarretje in. Statief, parasol/-plu, krukje, camera, lenzen, water, iets te eten. Afgelopen zondag deed ik dat. Met de auto naar een achteringang van de Moerputten. Met karretje met spullen max 200 meter gelopen. Na 50 meter was er een poeletje, met water gevulde tractorsporen. Daar waren verschillende setjes van bloedrode heidelibellen bijzondere vluchtbewegingen aan het maken. Ik denk dat zij eitjes aan het leggen was.

Heidelibel

Mijn observatie is dat het mannetje het vrouwtje achter de kop vasthoudt en dat ze zo als trapezewerkers samen zwierende bewegingen maken naar het water en de graspollen. Samen zwieren ze en tikken even het gras aan. Ik denk steeds een ei leggend. Op en neer op en neer en dat meerdere setjes. Heel sierlijk en hypnotiserend. Daar zat ik met mijn boodschappenwagentje, daarop een parasol, op mijn krukje met camera op het statief. Genietend van dit tafereel. In alle stilte en rust. Dan leef ik, ontdek ik, genietend in harmonie.

Heidelibel

Wat later zat ik net van het pad af aan een prachtige begroeide sloot toen een setje paardenbijters (libellen) dubbel aan elkaar verbonden kwamen langsvliegen. Hij houdt haar vast achter de kop (zoals bij de heidelibellen), maar zij heeft haar lijf naar voren gebogen en is onder het borststuk met haar achterzijde aan het mannetje verbonden. Ze landden op een rietstengel en bleven daar lang zitten. Regelmatig werden ze benaderd door andere mannetjes. Zij vielen het mannetje aan, maar ze hielden stand. Dit lijkt me paren. Ik weet weinig van libellen, ik ga dit natuurlijk nog opzoeken. Daarna zal ook het eierenleggen volgen. Ben benieuwd op wat voor manier dat gebeurt bij de paardenbijters. Ook samen?

Paardenbijters

Paardenbijters

Paardenbijters

Verder kwam ik nog een valkje tegen, libellen of sprinkhanen etend. Ganzen, veel ganzen (grauwe en brand) en kievieten, een grote groep en ook een spreeuwenzwerm. Een grote groene sabelsprinkhaan in perfecte camouflagekleuren (vers gras en dor gras, zijn zijn kleuren). Een exoot: de rode Amerikaanse rivierkreeft, wat een beest. Deze kroop rustig over het wandelpad.

Wat heb ik genoten. Dit is alweer een stukje herwonnen vrijheid. Praktisch opgelost. Maar er blijft altijd wat meer te willen. Of in acceptatie dat het is wat het nu is (waar ik alweer blij mee kan zijn) of dat het nog uitgebreid kan worden.

Dit past helemaal bij het revalidatietraject dat ik nu volg. Uitknobbelen wat nu kan, vandaag. Accepteren wat het is. Loslaten wat niet kan. Klinkt nu logisch en makkelijk maar, het komt! Het nieuwe evenwicht.

Torenvalk

Grote groene sabelsprinkhaan

Rode Amerikaanse rivierkreeft

Rode Amerikaanse rivierkreeft